ค้นหา
เมนู
- หน้าหลัก
- หมวดหมู่
- ภัยพิบัติ (65)
- ธรรมชาติ (286)
- วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (172)
- สังคม (2814)
- วัฒนธรรม (3270)
- ความรู้พื้นฐานทางวัฒนธรรม (19)
- ชาติพันธุ์ (531)
- กะเหรี่ยง (79)
- จีนฮ่อ (1)
- ถิ่น (1)
- ไทดำ (1)
- ไทย (6)
- ไทยอง (1)
- ไทลื้อ (6)
- ไทหย่า (1)
- ไทใหญ่ (1)
- ปะหล่อง (ว้า) (2)
- ม้ง (แม้ว) (44)
- มูเซอ (ลาหู่) (46)
- เมี่ยน (เย้า) (50)
- มลาบรี (ผีตองเหลือง) (2)
- มอญ (Mon) (160)
- ลานแตน (1)
- ลาว (1)
- ลาวเทิง (2)
- ลีซู (47)
- ลัวะ (ละว้า) (3)
- สามต้าว (1)
- อาข่า (57)
- ชาติพันธุ์อื่นๆ (7)
- ประเพณี (780)
- ภูมิปัญญาไทย (1652)
- เครือข่ายทางวัฒนธรรม (204)
- วัฒนธรรมหลวง (17)
- เนื้อหาวัฒนธรรมรอจัดหมวด (0)
- ศิลปะและการบันเทิง (699)
- ศาสนาและจิตวิญญาณ (7090)
- เนื้อหารอจัดหมวด (26)
- ค้นหาชั้นสูง
- บริจาคเนื้อหา
- เกี่ยวกับโครงการ
ล็อกอิน
ชนเผ่าเมี่ยน (เย้า) - เมี่ยนกับฝิ่นในอดีต
ชนเผ่าเมี่ยน :เมี่ยนกับฝิ่นในอดีต
ความผูกพันสำหรับเมี่ยนกับฝิ่นนั้นมีมาไม่นานมานี้เอง ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 19 เป็นอย่างน้อย เมี่ยนจำนวนมากได้ปลูกฝิ่นเป็นพืชเศรษฐกิจ และเก็บฝิ่นไว้เสพเองบ้างก็ใช้เป็นยา เมี่ยนเป็นเกษตรกรที่มีความละเอียดอ่อนมาก จึงอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เมี่ยนยอมรับการปลูกฝิ่นด้วยความเข้าใจอย่างดี ซึ่งทำให้เมี่ยนจำนวนมากมีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น จนกระทั่งไม่นานมานี้เองมีการกำหนดให้ฝิ่นเป็นสิ่งผิดกฎหมาย เมี่ยนจึงต้องพัฒนาพืชชนิดอื่นเข้ามาทดแทน และเมี่ยนก็ต้องทุกข์ทรมานและฝืดเคือง จนกว่าจะพบพืชรายใหม่ที่จะทำรายได้ให้ได้พอเหมาะสม
การปลูกฝิ่นของเมี่ยนนั้นจะใช้เวลาประมาณ 5 เดือนในช่วงฤดูใบไม้ร่วงหรือฤดูหนาว ทำให้เมี่ยนมีเวลาหลายเดือนในการที่จะปลูกพืชชนิดอื่น ๆ แต่ว่าในหนึ่งประเภทของพื้นดินที่ปลูกฝิ่นนั้นไม่เหมาะสมกับการปลูกพืชชนิด อื่น ๆ และคนในครอบครัวสามารถขนยางฝิ่นจำนวนที่เป็นกิโลกรัมกลับมาบ้าน ได้อย่างง่าย ๆ เพราะฉะนั้นการปลูก และการผลิตพืชชนิดอื่นที่มีจำนวนมาก ๆ นั้น การขนส่งคงยากกว่าสำหรับภูมิประเทศที่เป็นภูเขาเช่นนั้น เมี่ยนในสมัยก่อนจึงไม่ปลูกพืชที่มีจำนวนมากเกินกว่าที่จะขนส่งกลับบ้านได้ เมี่ยนจะมีเครื่องมือในการทำงานในไร่ฝิ่นเอง เมี่ยนจะเอาผูกไว้กับเอวเป็นกระเป๋ามีมีดปาดยางฝิ่นและหินลับมีดไว้ กระเป๋านั้นจะปักด้วยลวดลายอันสวยงาม มีผ้าตัดปะด้วยกับพู่กลม ๆ และลูกปัดที่สวยงามมาก เมี่ยนจะเก็บมีดเก็บฝิ่นไว้ในกล่องไม้ที่ทำขึ้นมาเองโดยเฉพาะ เมื่อเอามีดกรีดฝิ่นนั้นใช้งานเสร็จก็จะต้องทำความสะอาด แล้วก็เก็บไว้ในห่อผ้าแล้วก็เก็บไว้ในกล่องที่ทำขึ้นมา
และเมี่ยนจะมีช่างตีเหล็กในท้องถิ่นเป็นผู้ทำเครื่องมือเหล่านี้ให้ มีดกรีดฝิ่นแต่ละชุดนั้นจะมีใบมีด 2-3 ใบ จะมีด้ามที่เรียวจึงทำให้สมดุลต่อการเคลื่อนไหว การกรีดยางฝิ่นนั้นเมื่อกรีดได้น้ำยางออกมาแล้ว ก็นำมารวมในช้อนไม้ไผ่ด้ามยาวที่ทำขึ้นมาอย่างชาญฉลาด ช้อนนี้จะเอาติดอยู่บนไหล่ด้านขวาข้างในเสื้อคลุมพลาดไปข้างหลัง เมื่อรวบรวมยางฝิ่นจนได้เต็มช้อนแล้ว ก็จะนำไปใส่ไว้ในกระทะทองแดงเอาไว้ต้มต่อไป ฝิ่นนั้นจึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของชนเผ่าเมี่ยนในสมัยก่อน ในหมู่บ้านเมี่ยนที่ปลูกฝิ่นนในสมัยก่อนนี้ก็คงได้รับผลอันเลวร้ายนี้ ในทุกวันนี้เมี่ยนในรุ่นก่อนก็ยังคงคิดถึงฝิ่นอยู่ตลอดเวลา *สมัยการปลูกฝิ่น*ด้วยความคิดที่ว่าช่างเป็นช่วงที่รุ่งเรืองทีเดียวสำหรับ เมี่ยนจำนวนมาก แต่นั้นก็คือช่วงหนึ่งของชีวิตเท่านั้น สำหรับชีวิตอันทีความสุขของเมี่ยนนั้นเอง เดี๋ยวนี้เมี่ยนได้มีการปลูกพืชชนิดอื่นขึ้นมาทดแทนเป็นจำนวนมากแล้ว
(นี่คือช่วงหนึ่งของบรรพบุรุษเมี่ยนที่มีความรุ่งเรืองอย่างมาก สำหรับฝิ่นนั้นเป็นแค่ช่วงหนึ่งของชีวิต)