วรรณยุกต์ภาษาไทย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

วรรณยุกต์ในภาษาไทย นับเป็นเสียงดนตรีตามตำราภาษาไทยสมัยโบราณ โดยแบ่งออกเป็น 5 เสียง ได้แก่ สามัญ เอก โท ตรี และจัตวา และมีเครื่องหมายกำกับเสียงวรรณยุกต์
ซึ่งเรียกว่า "วรรณยุกต์" ด้วยเช่นกัน โดยที่เครื่องหมายวรรณยุกต์
อาจไม่ได้บ่งบอกถึงเสียงวรรณยุกต์นั้นเสมอไป เว้นแต่เมื่อกำกับคำเป็น
ที่มีพยัญชนะต้นเป็นอักษรกลาง

[แก้] เสียงวรรณยุกต์ไทยตามหลักภาษาศาสตร์ แบ่งได้ดังนี้

• เสียงสามัญ (ระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง)
• เสียงเอก (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ)
• เสียงโท (ระดับเสียงสูง-ต่ำ)
• เสียงตรี (ระดับเสียงกึ่งสูง-สูง)
• เสียงจัตวา (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ-กึ่งสูง)

[แก้] รูปวรรณยุกต์

เครื่องหมายวรรณยุกต์ในภาษาไทย มี 4 รูป ดังนี้

ไม้เอก ( -่ ), ไม้โท ( -้ ), ไม้ตรี ( -๊ ) และ ไม้จัตวา ( -๋ )

อย่างไรก็ตาม ในจารึกสมัยโบราณ เช่น ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มีเครื่องหมายวรรณยุกต์เพียง 2 รูป คือ ไม้เอก ( | ) และไม้โท (+) เช่น น๋อง (น้อง), ห๋า (ห้า)

[แก้] การผันเสียงวรรณยุกต์

โดยทั่วไปเสียงพยางค์หนึ่งในภาษาไทย สามารถผันได้ 5 เสียงวรรณยุกต์ แต่ในภาษาเขียน จะมีกฎเกณฑ์การผันที่ตายตัว ดังนี้

อักษรต่ำและอักษรสูงไม่สามารถผันให้ครบ 5 เสียงได้
จึงมักจะใช้อักษรเสียงเดียวกันจากอีกหมู่หนึ่งมาใช้เป็นอักษรนำ
โดยมีอักษรสูงนำ (ยกเว้นอักษร อ ซึ่งเป็นอักษรกลาง สามารถนำ อักษร ย ได้)
เช่น นา หน่า น่า น้า หนา, มี หมี่ มี่ มี้ หมี

ทั้งนี้ ไม่นิยมใช้วรรณยุกต์ตรี และจัตวากำกับอักษรต่ำ
เนื่องจากสามารถใช้อักษรสูงนำ เช่น หมี หมา หญิง (ไม่ใช่ มี๋, ม๋า, ยิ๋ง)
เป็นต้น

วรรณยุกต์ภาษาไทย เป็นบทความเกี่ยวกับ ภาษา หรือ ตัวอักษร ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหาหรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ วรรณยุกต์ภาษาไทย ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ หรือ ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภาษา