ชนเผ่าเมี่ยน(เย้า) - นิทาน เรื่อง หิ่งห้อยกับตั๊กแตนใบไม้ หรือแก่งเคี้ย เฉา ซะลาผ๋อง

ชนเผ่าเมี่ยน : นิทาน 

เรื่อง..หิ่งห้อยกับตั๊กแตนใบไม้ หรือ แก่งเคี้ย เฉา ซะลาผ๋อง

ในอดีตกาลหิ่งห้อยกับต๊กแตนใบไม้ได้ตกลงจะลงแขกช่วยกันทำงานในไร่ โดยที่..ถ้าวันนี้ตั๊กแตนใบไม้ไปช่วยหิ่งห้อยทำงานในไร่ของหิ่งห้อย วันต่อไปหิ่งห้อยต้องไปช่วยตั๊กแต่นใบไม้ทำงานในไร่ของตั๊กแตนใบไม้บ้าง อยู่มาวันหนึ่ง ทั้งสองก็ไปช่วยทำงานในไร่กันตามปรกติ แต่วันนี้ทั้งสองได้ทำงานจนเพลินโดยลืมไปว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว เพราะทุกครั้งทั้งสองจะกลับบ้านก่อนแสงพระอาทิตย์ตกดิน เพื่อสะดวกในการเดินทางกลับบ้าน ซึ่งกว่าทั้งสองจะรู้ตัวก็ใกล้พลบค่ำแล้ว เมื่อรู้เช่นนั้นทั้งสองก็ออกเดินทางกลับบ้านทันที พอถึงระหว่างทางก็มืดสนิท หิ่งห้อยซึ่งมีแสงกระพริบก็สามารถเดินทางต่อไปได้ ส่วนตั๊กแตนใบไม้ต้องแวะหาที่พักระหว่างทางเพื่อค้างคืน รุ่งขึ้นค่อยเดินทางต่อเพราะกลางคืนมืดหาทางกลับบ้านไม่ถูก แล้วตั๊กแตนใบไม้ก็ไปขอค้างคืนที่รังของนกเอี้ยงภาษาเมี่ยนเรียกว่า (เหนาะเหมย)

เมื่อตั๊กแตนใบไม้ไปถึงหน้ารังของนกเอี้ง(เหนาะเหมย) ตั๊กแตนใบไม้ก็ตะโกนเรียกนกเอี้ยงขึ้นว่า" เหนาะเมยๆ ข้าขอค้างคืนที่รังเจ้าสักคืนนะ" นกเอี้ยงทำท่าคลุ่นคิดแล้วตอบไปว่า "เฮ้ยไม่ได้หรอกรังของข้าทั้งเล็กและก็แคบมาก แล้วตอนนี้ลูกๆของข้าก็ยังตัวเล็กมาก ข้ากลัวว่าเจ้าจะมานอนทับถูกลูกนกข้าน่ะ เจ้าลองไปขอค้างที่อื่นเถอะ ขาของเจ้ายิ่งยาวๆ อยู่ด้วย" ตั๊กแตนใบไม้ก็ยังไม่ละความพยายามและจึงก็ขอร้องกับนกเอี้ยงต่อว่า " ตอนนี้ข้ากลับบ้านไม่ถูกแล้วระหว่างทางมันก็มืดมาก ที่อื่นเราก็ไม่รู้จะไปค้างคืนที่ไหน ให้ข้าขอค้างคืนด้วยเถอะนะ แค่คืนเดียวเอง ถ้าเจ้ากลัวว่าข้านอนทับลูกๆของเจ้า ข้าขอสัญญาว่าจะไม่นอนดิ้น และไม่เหยียดขาของข้าตลอดจนถึงเช้าก็ได้" เมื่อนกเอี้ยงได้ยินดังนั้นก็ใจอ่อนยอมให้ตั๊กแตนใบไม้นอนพักค้างคืนด้วย แล้วคืนนั้นช่วงแรกๆ ตั๊กแตนใบไม้ก็รักษาสัญญาเป็นอย่างดี แต่พอนานเข้าตั๊กแตนใบไม้ก็เริ่มเมื่อย และก็เริ่มขยับตัวเยียดขายาวขึ้นๆ ทั้งสองข้างเลยไปถูกกระเพาะพักอาหาร(ปะอิ้ง) ของลูกนกเอี้ยงเบี้ยวไปอยู่ที่ข้างคอ แล้วรุ่งเช้าตั๊กแตนใบไม้ก็รีบออกจากรังไป ในปัจจุบันเราจึงสังเกตุเห็นว่ากระเพาะพักอาหารของนกเอี้ยงดูเหมือนจะ เบี้ยวไปอยู่ที่ข้างๆคอ