ชนเผ่าลาหู่ - ลาหู่แชแล ประวัติความเป็นมา

ชนเผ่าลาหู่ : ลาหู่แชแล - ประวัติ ความเป็นมา

ประวัติความเป็นมาลาหู่แชแล

ลาหู่ มีความเชื่อเล่าต่อกันว่าเผ่าลาหู่หรือชนชาติลาหู่ในอดีต ซึ่งนานมาแล้วหลายศตวรรษได้อาศัยอยู่ ในประเทศจีน มลฑนยูนาน มาเป็นเวลานานพอสมควร ต่อมาประเทศจีนเกิดสงครามขึ้น ชีวิตความเป็นอยู่ไม่สงบสุข สงครามในครั้งนี้เป็นสงคราม ระหว่างเชื้อชาติจีนกับกุลา ระหว่างการทำสงครามนั้นจีนได้ขอความช่วยเหลือ จากเผ่าลาหู่แชแล แต่กลับได้รับการปฏิเสธ เป็นเพราะลาหู่ไม่อยากเกี่ยวพันธุ์ด้วย ดั้งนั้นกุลาจึงได้ไปขอความช่วยเหลือจากเผ่าลีซอ หรือลีซู แต่ได้รับการปฏิเสธเช่นกัน จีนกับกุลาจึงได้ทำสงครามกัน จีนได้รับชัยชนะจากกุลา

จากนั้นประเทศจีนก็ได้เกิดความสงบสุขอีกครั้ง และต่อมาจีนก็ได้ไปรื้อฟื้นอดีต ตอนไปขอความช่วยเหลือจากลาหู่ จึงเกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก จนได้เกิดสงครามกับเผ่าลาหู่ แต่ก็ได้รับความพ่ายแพ้ไป สาเหตุที่ทำให้ลาหู่ได้รับชัยชนะครั้งนี้ เป็นเพราะลาหู่มีอาวุธที่ดีกว่าจีน คือมี มืดและหน้าไม้พิเศษ ที่สามารถยิงได้ครั้งเดียวได้สามดอก แต่จีนก็ยังไม่ละความพยายามที่จะเอาชนะลาหู่ให้ได้ จึงเกิดความคิดอย่างหนึ่งคือผลิต เครื่องดนตรีชนิดหนึ่งขึ้นมามีชื่อเรียกว่า “ อาถา ” เป็นเครื่องดนตรีชิ้นเล็ก ที่ผลิตจากไม้ไผ่ จีนจึงวางแผนนำเครื่องดนตรีชนิดนี้ไปแลกกับหน้าไม้ของลาหู่ โดยใช้ให้ชายหนุ่มรูปงาม ไปเป่าให้สาวๆลาหู่ฟัง จนสาวลาหู่ติดใจกับเครื่องดนตรีชนิดนี้เข้าเป้าหมายของจีน

จีนจึงให้หนุ่มเอาอาถาไปแลกกับหน้าไม้มาให้หมด แล้วจีนก็เปิดสงครามกับลาหู่ จีนได้รับชัยชนะเพราะลาหู่ขาดอาวุธสำคัญดังกล่าว ดังนั้นลาหู่จึงไม่สามารถอยู่ใน ประเทศจีนต่อไปได้ จึงอพยพมาอยู่ในประเทศพม่าหนึ่งยุคสมัย ต่อมาได้อพยพมาอยู่ที่ “ ดอยสามจุก ” ซึ่งเป็นเขตชายแดนระหว่างพม่ากับไทย ต่อมาได้อพยพจากดอยสามจุก มาอยู่ที่ดอยลานนานพอสมควร ต่อมาก็ได้อพยพถิ่นฐานมาอยู่ที่อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก อยู่ได้ประมาณยี่สิบปี บางกลุ่มเกิดความคิดขึ้นมาว่าสถานที่อื่นน่าจะมีอุมดสมบูรณ์กว่า จึงได้แยกย้ายไปตามพื้นที่ ที่คิดว่าอุดมสมบูรณ์กว่านั้น เช่น อำเภออมก๋อย อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน อำเภอเวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย และอีกส่วนหนึ่งยังคงอยู่ที่อำเภอแม่สอด จังหวัดตากจนถึงปัจจุบันนี้ ส่วนชาวบ้านห้วยน้ำริน หมู่ ๘ ตำบล แม่เจดีย์ใหม่ อำเภอ เวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย ได้อพยพมาจากอำเภอแม่สอด จังหวัดตาก เดิมทีมาอยู่ที่บ้านแม่โถ ซึ่งเป็นหมู่บ้านเก้าแก่ในปัจจุบัน อยู่ได้ประมาณสิบกว่าปี ชาวบ้านคิดว่าอยู่ห่างไกลความเจริญเกินไป จึงพากันไปอยู่ที่บ้านดอยมด อยู่ได้ประมาณสิบห้าปี เกิดความขัดแย้งกันในหมู่บ้านจึงแตกออกเป็นห้าหมู่บ้าน หนึ่งบ้านห้วยน้ำริน สองบ้านห้วยม่วง สามบ้านดอยมด สี่บ้านแสนเจริญ ห้าบ้านห้วยโป่ง