นิทานลาหู่ - เหยี่ยวกับแมวป่า

นิทานลาหู่-เหยี่ยวกับแมวป่า 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแมวป่าตัวหนึ่งออกลูกมาแล้วนำไปฝากให้เหยี่ยวเลี้ยงเพื่อตนเองจะได้ไปหาอาหารมาให้ลูก ที่มาฝากเหยี่ยวก็เพราะเหยี่ยวเองก็มีลูก คงจะดูแลลูกตนได้ดีเช่นกัน ต่อมาเหยี่ยวไม่ทำตามสัญญากลับฆ่าลูกแมวป่าไปเป็นอาหารให้ลูกเหยี่ยว พอแม่แมวป่ากลับมาก็ถามหาลูกของตนว่าอยู่ที่ไหน เหยี่ยวก็ตอบว่าไม่รู้ไม่เห็น จากนั้นแม่แมวป่าก็เดินไปที่รังเหยี่ยวแล้วก็เห็นขาข้างหนึ่งของลูกตนตกอยู่ ทั้งสองเลยทะเลาะกัน นกก็หาว่าเหยี่ยวผิดที่กินลูกตน ส่วนเหยี่ยวก็เอาแต่ปฏิเสธ จากนั้นทั้งสองเลยไปหาผู้ไกล่เกลี่ยให้ เลยตกลงได้ว่าน่าจะเป็นวัว เพราะวัวเป็นสัตว์ที่ใหญ่ที่สุด พอไปหาวัว วัวก็ปฏิเสธว่าตนไม่ได้ใหญ่ที่สุดหรอก เชือกต่างหากที่ใหญ่ที่สุดเพราะเชือกมักตนเอาไว้ เชือกก็บอกว่า ยังไม่ใหญ่เท่าหนูหรอก เพราะหนูสามารถกัดให้เชือกขาดได้ หนูเองก็บอกกว่าตนไม่ได้ใหญ่อะไรหรอก เพราะที่ใหญ่กว่ามันคือ แมวป่า เพราะเวลาเห็นแมวป่าถ่ายมูล ในมูลนั้นก็มีแต่ขนของเพื่อร่วมเผ่าพันธุ์ฉันออกมาด้วย จากนั้นทุกตัวก็ได้ข้อสรุปว่า แมวป่าเป็นใหญ่ที่สุด ดังนั้นการทะเลาะกันของเหยี่ยวและแมวป่าจึงได้ข้อยุติว่าเหยี่ยวผิด สุดท้ายเหยี่ยวก็ยอมรับผิด จากนั้นเป็นต้นมาเหยี่ยวก็เลิกวางไข่บนดินแต่หันไปวางบนต้นไม้แทนเพราะกลัวว่าแมวป่าจะแก้แค้นมากินไข่ตน