ค้นหา
เมนู
- หน้าหลัก
- หมวดหมู่
- ภัยพิบัติ (65)
- ธรรมชาติ (286)
- วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (172)
- สังคม (2814)
- วัฒนธรรม (3270)
- ความรู้พื้นฐานทางวัฒนธรรม (19)
- ชาติพันธุ์ (531)
- กะเหรี่ยง (79)
- จีนฮ่อ (1)
- ถิ่น (1)
- ไทดำ (1)
- ไทย (6)
- ไทยอง (1)
- ไทลื้อ (6)
- ไทหย่า (1)
- ไทใหญ่ (1)
- ปะหล่อง (ว้า) (2)
- ม้ง (แม้ว) (44)
- มูเซอ (ลาหู่) (46)
- เมี่ยน (เย้า) (50)
- มลาบรี (ผีตองเหลือง) (2)
- มอญ (Mon) (160)
- ลานแตน (1)
- ลาว (1)
- ลาวเทิง (2)
- ลีซู (47)
- ลัวะ (ละว้า) (3)
- สามต้าว (1)
- อาข่า (57)
- ชาติพันธุ์อื่นๆ (7)
- ประเพณี (780)
- ภูมิปัญญาไทย (1652)
- เครือข่ายทางวัฒนธรรม (204)
- วัฒนธรรมหลวง (17)
- เนื้อหาวัฒนธรรมรอจัดหมวด (0)
- ศิลปะและการบันเทิง (699)
- ศาสนาและจิตวิญญาณ (7090)
- เนื้อหารอจัดหมวด (26)
- ค้นหาชั้นสูง
- บริจาคเนื้อหา
- เกี่ยวกับโครงการ
ล็อกอิน
นิทานปกาเกอะญอ - แม่ลูก
นิทานปกาเกอะญอ-แม่ลูก
มีแม่ลูกคู่หนึ่งอาศัยอยู่ด้วยกันและมียายของเขาอีกคนที่แม่ต้องดูแลด้วย แม่มีอาชีพหารังแตนขายเพื่อที่จะหาเลี้ยงลูกและแม่ ต่อมาเมื่อลูกถึงวัยเรียนแม่ก็ส่งให้เรียนโดยการหารังแตนขาย
วันหนึ่งเมื่อแม่ไปหารังแตนในป่า แม่ก็โดนแตนต่อยจนต้องตกจากต้นไม้ ตกลงมาหัวไปฟาดกับขอนไม้ทำให้หัวแตกและสลบไป เป็นเหตุทำให้แม่มีแผลที่หัว แต่เมื่อหายดีแล้วแม่ก็กลับมาทำอาชีพนี้ต่อเพื่อหาเงินส่งลูกเรียน แม่หาได้เท่าไหร่ก็ส่งให้ลูกหมด
วันหนึ่งเมื่อลูกเรียนจบก็ถึงเวลาที่ครูจะให้ใบประกาศกับพวกเขา ครูจึงสั่งให้นักเรียนทุกคนกลับไปบอกกับพ่อและแม่ว่าให้มาร่วมในวันมอบใบประกาศของลูกด้วย ลูกของหญิงนั้นก็กลับมาบอกแม่เช่นกัน แต่แม่ของเขานั้นไม่มีเสื้อผ้าที่สวยๆดีๆใส่ไปในงาน มีแต่เสื้อผ้าที่เก่า ๆ ขาด ๆ แต่แม่ก็ไปเพราะว่ารักลูกและอยากร่วมแสดงความดีใจที่ลูกได้เรียนจนจบ
เมื่อแม่มาถึงที่โรงเรียน ลูกก็บอกกับแม่ว่า แม่ไม่ต้องมาใกล้ฉันนะ ฉันอายเขา ใครถามแม่ไม่ต้องบอกนะว่าเป็นแม่ของฉัน แม่ก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างหลังคนเดียวไม่กล้าเข้าไปใกล้บริเวณงาน เห็นพ่อแม่ลูกคนอื่นเขากอดกันแสดงความยินดีกับลูก แต่ลูกของตนนั้นไม่ยอมเข้ามาใกล้ตนเลย แม่ก็เสียใจมากจึงกลับบ้านไป แม่นั้นคิดน้อยใจและเสียใจมากที่ลูกของตนทำกับตนเช่นนี้ ต่อมาไม่นานแม่ก็ตรอมใจตาย เมื่อลูกกลับมาร่วมงานศพของแม่ ตอนอาบน้ำให้แม่ก็เห็นรอยแผลเป็นบนหัว จึงถามยายว่า “ ยายทำไมแม่มีแผลเป็นที่หัวล่ะ ไปทำอะไรมาเหรอ ”
ก็ตกจากต้นไม้เพราะหาเงินมาส่งแกเรียนน่ะสิ เมื่อเขาได้ยินยายพูดเช่นนั้น เขาก็เสียใจมาก รู้สึกผิดที่รังเกียจแม่ ไม่กล้าบอกกับคนอื่นว่าเขาคือแม่ของฉัน ไม่รู้ว่าแม่เขาต้องลำบากขนาดไหนเพื่อหาเงินส่งให้เขาเรียนจนจบ แต่เขากลับไม่ได้ตอบแทนแม่เลยหนำซ้ำยังทำให้แม่ต้องเสียใจจนตาย กว่าเขาจะรู้สำนึกทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว