ค้นหา
เมนู
- หน้าหลัก
- หมวดหมู่
- ภัยพิบัติ (65)
- ธรรมชาติ (286)
- วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (172)
- สังคม (2814)
- วัฒนธรรม (3270)
- ความรู้พื้นฐานทางวัฒนธรรม (19)
- ชาติพันธุ์ (531)
- กะเหรี่ยง (79)
- จีนฮ่อ (1)
- ถิ่น (1)
- ไทดำ (1)
- ไทย (6)
- ไทยอง (1)
- ไทลื้อ (6)
- ไทหย่า (1)
- ไทใหญ่ (1)
- ปะหล่อง (ว้า) (2)
- ม้ง (แม้ว) (44)
- มูเซอ (ลาหู่) (46)
- เมี่ยน (เย้า) (50)
- มลาบรี (ผีตองเหลือง) (2)
- มอญ (Mon) (160)
- ลานแตน (1)
- ลาว (1)
- ลาวเทิง (2)
- ลีซู (47)
- ลัวะ (ละว้า) (3)
- สามต้าว (1)
- อาข่า (57)
- ชาติพันธุ์อื่นๆ (7)
- ประเพณี (780)
- ภูมิปัญญาไทย (1652)
- เครือข่ายทางวัฒนธรรม (204)
- วัฒนธรรมหลวง (17)
- เนื้อหาวัฒนธรรมรอจัดหมวด (0)
- ศิลปะและการบันเทิง (699)
- ศาสนาและจิตวิญญาณ (7090)
- เนื้อหารอจัดหมวด (26)
- ค้นหาชั้นสูง
- บริจาคเนื้อหา
- เกี่ยวกับโครงการ
ล็อกอิน
มอญ เม็ง ตะเลง รามัญ
มอญ เม็ง ตะเลง รามัญ
องค์ บรรจุน
มอญ เป็นชนชาติเก่าแก่ในแหลมสุวรรณภูมิ อยู่ในตระกูลมอญ-เขมร มีการเรียกชื่อชนชาติต่าง ๆ กันออกไป ได้แก่ มอญ เม็ง ตะเลง รามัญ
มอญ เรียกตัวเองว่า “โม่น” โดยรับอิทธิพลมาจากภาษาบาลีว่า แหมะนุสสสฺ (มนุษย์) ต่อมาจึงกร่อนลงเป็น แหมะนุ ที่สุดจึงเหลือเป็น แหมะแนะ คือ มน หรือ มอญ
จารึกมอญโบราณราว พ.ศ. ๑๖๔๔-๑๖๔๕ มอญเรียกตัวเองว่า เรฺมนฺ และเขียนเป็นภาษาบาลีว่า รามญฺญเทส. ไทยถอดเป็นรูปอักษรว่า รามัญ. แต่มอญออกเสียงเป็น ห-ม่อน หรือ ม่อน (ยาว ๆ หนัก ๆ) ไทยจึงเรียกตามภาษาปากว่า มอญ ด้วย
ส่วนไตเหนือ (ล้านนา) เรียก มอญ รามัญ ออกเสียงตามลิ้นของชาวล้านนา กล่าวคือ ออกเสียง ญ สะกด เป็นแม่กง เช่น เพ็ญ เป็น เพ็ง หรือ เป็ง อัญชลี เป็น เอ็งชุลี กัญญา เป็น เก็งญา ฯลฯ ประกอบกับภาษาล้านนาไม่มีเสียง ร ดังนั้นคำว่า รามัญ หรือ มอญ จึงกลายเป็น เม็ง
ส่วนคำ ตะเลง สันนิษฐานเป็น ๒ ทาง บ้างว่ามาจาก ตลิงคะนะ ชนชาติอิสระทางอินเดียใต้ในอดีตกาล ซึ่งมีความเป็นไปได้สูง เพราะมอญรับเอาศาสนาพุทธและภาษาบาลีของอินเดียมาใช้ก่อนใคร
อีกทางหนึ่งอ้างว่ามาจากคำ “อีตะลอนย์” อีตะ แปลว่า พ่อ ลอนย์ แปลว่า ฉิบหาย ตามเรื่องเล่าเก่าแก่ว่า พม่าจับลูกเด็กเล็กแดงชาวมอญไปขังไว้ยังเกาะที่น้ำท่วมถึง เมื่อน้ำสูงขึ้นเด็ก ๆ ต่างร้องให้พ่อช่วย ยิ่งจวนตัวกลัวตาย จากเสียงร้องให้ช่วยก็กลายเป็น ตะโกน สบถ สาปแช่ง หรืออุทานด้วยความตกใจกลัว ทำนองว่า “ฉิบหายแล้วพ่อ หรือ พ่อฉิบหายแล้ว” พม่าเรียกคำว่า อิตะลอนย์ เป็น ตะไลงย์ และไม่น่าจะเป็นชื่อที่คนมอญเรียกตนเอง เป็นชื่อที่คนอื่นเรียก และเรียกในเชิงเหยียดหยาม เท่าที่อ่านพบประวัติศาสตร์มอญ ยังไม่พบว่ามอญเรียกตนเองว่า “ชาวตะเลง”
แผนที่โบราณ เขียนโดยชาวโปรตุเกสที่เข้ามาค้าขายยังสุวรรณภูมิ ยังปรากฎ แผนที่ รามัญญเทส. (PEGU)