ธารธรรมสามสาย

ตอนที่ ๒ ของบทความ กล่าวถึงความสำคัญของสายการสืบทอด โดยที่หัวใจของสายการสืบทอดนั้น คือ การให้คุณค่าต่อศักยภาพที่แตกต่างอย่างหลากหลายในตัวปัจเจก อันบ่งบอกถึงความโน้มเอียง สายธารแห่งกรรมในอดีต การถูกจริตในรูปแบบคำสอน สายการปฏิบัติและตัวครูบาอาจารย์ ที่ไม่เหมือนกัน แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้แตกต่างกันในรากฐานแห่งคุณค่าในสายธารเดิมแท้ หน้าที่ของธรรมาจารย์ผู้มีความสามารถก็คือ การค้นหาแนวทาง คำสอน หรือ เทคนิคที่เหมาะสมกับศิษย์แต่ละคน ณ จุดนั้นๆบนการเดินทางของเขา เพื่อที่จะได้ช่วยให้กระบวนการเรียนรู้ด้านในเบ่งบานในจิตใจศิษย์ผู้นั้นได้อย่างเต็มที่

ตอนที่ ๓ ของบทความ กล่าวถึงความสำคัญขององค์กรทางศาสนาซึ่งแสดงถึง สายธรรมเชิงอำนาจ โดยเมื่อสายธารเดิมแท้ถูกมองข้ามไม่ให้ความสำคัญเสียแล้ว ความพยายามที่จะส่งผ่านสายการสืบทอด และสายอำนาจก็ไม่มีทางที่จะได้ผล ตรงกันข้ามหากผู้ปฏิบัติมีความแน่วแน่ในการสืบทอดสายธารการตื่นรู้ เขาหรือเธอก็จะกลายเป็นผู้ถือสายการสืบทอดไปโดยปริยาย และหากเขาหรือเธอจำเป็นต้องไปเป็นดำรงตำแหน่งผู้นำในสายอำนาจแห่งสถาบัน ก็เชื่อได้ว่าสถาบันนั้นจะทำหน้าที่รับใช้สายธารแห่งการตื่นรู้เป็นแน่นอน